Hans Langbroek, raadslid voor Het Enkhuizer Alternatief

   

In een tijd van universeel bedrog is het spreken van de waarheid een revolutionaire daad (George Orwell)

Maandag 30-11 t/m zondag 27-12-2009

Het is onvoorstelbaar, maar deze afgelopen vier weken heb ik letterlijk niet één avond de tijd gehad ook maar iéts te doen aan mijn website. Af en toe een stukje reactie op andere websites, of muziek achter de plaatjes plakken op de voorkant van mijn site, dat ging nog.
De laatste avond dat ik iets kon doen voor mezelf was wat ik in de week vóór deze weeklog heb beschreven, over die multiculturele housewarming.
Maar daarna moest ik elke avond óf weg, óf iets verplichts doen, óf werken, óf naar de politiek en/of aanverwants, óf iets inzake mijn geërfde dochter Claudia regelen. Gewoon écht elke avond wél, niet één avond niét. Ook niet in de weekenden. Raar toch zoiets?

Eigenlijk ben ik niet eens klaar met alles, er ligt een chaos aan papieren waar ik al bijna twee maanden niet aan toekom. Allemaal papieren die betrekking hebben op afhandelen van zaken omtrent Inge haar dood of die erbij horen. Ik kom letterlijk om in het tijdgebrek, er zijn letterlijk geen uren genoeg in een dag om te kunnen doen wat gedaan moet worden.
Daarnaast gaat ook het gewone leven door: werken, eten maken en halen, je huis enigszins schoonhouden voor zover er tijd overblijft, en dat soort dingen. De kinderen zéker, die moeten aandacht!
Zo schiet er zomaar van alles bij in, het is gewoon idioot. Dan merk je dus inderdaad wel dat je alleen zit nu, niets aan taken kan verdeeld worden. Alles komt op jezelf neer, letterlijk iedere handeling en elk ding dat gebeuren moet.
Maar niet dat ik klaag hoor, het leven is zoals het is. Nu is het zo, straks weer anders. Het is alleen zo gejaagd op deze manier in deze tijd. Ik zou graag eens de tijd hebben om aan Inge te denken. Dat kan soms in het weekend 's avonds, en dan denk je dan ook álles in één keer. Balen zeg maar, dat is het dan duidelijk. Het is niet anders.

De discussie in de raad over de toegangstijden voor de horeca is niet goed verlopen. Er was geen overeenstemming te krijgen om een meerderheid van de raad voor één gezamenlijk standpunt te winnen. Dat lag niet aan één partij of raadslid specifiek, men was het gewoon niet met elkaar eens. Dat kan.
Wat we als Nieuw Enkhuizen wél wisten te bereiken is dat we in mei 2010 een vorm van evaluatie krijgen van het nieuwe systeem, en dan kunnen we als we willen de boel weer op de agenda zetten. Herkansing voor wie de uiterste toegangstijd op 1 uur 's nachts wil hebben ipv 12 uur 's nachts. Zoals wij bijvoorbeeld.
Degenen die dan in de gemeenteraad zitten (het is twee maanden na de verkiezingen) mogen/kunnen dan, als ze willen, een nieuwe poging doen om te bereiken wat bereikt moet worden.
Het parkeervergunningsysteem is wel door een zeer ruime meerderheid van de raad aangenomen. De SP en Lijst Quasten waren tegen. De SP gaat daar vrij sportief mee om, en blijft gewoon met argumenten in discussie gaan erover. Lijst Quasten begint steeds meer te schelden en zo, vooral op Nieuw Enkhuizen omdat daar de stemmen voor haar als lokale partij te halen zijn. De rest die voorgestemd heeft noemt ze niet, daar valt niets te halen. Tja, ieder zijn stijl. Dat gescheld hoeft van mij niet zo allemaal.
Voorheen deed ik dat ook nog wel eens. Maar het is totaal zinloos en haalt alles, inclusief jezelf, naar beneden. Ik ben klaar met dat soort gedoe. Als dat de politiek van deze tijd blijkt te gaan worden dan ga ik óf daar actie tegen ondenemen, óf ik nok ermee en stem ook meteen niet meer. Ordinariteit beloon ik niet met stemmen.

Deze weken hebben we ook aan het verkiezingsprogramma gewerkt. Ik had een hoop ideeën, zoals gewoonlijk. Toch merk je wel dat je niet helemaal jezelf bent. Je merkt het aan energie die je minder hebt dan normaliter.
Mijn gewone doen is alsof ik een kernbom in mijn achterste heb, nu is dat maar een straalmotortje. Het kan nog steeds lang aan, maar het is in mijn hoofd anders. Men heeft me van verschillende kanten verzekerd dat dit normaal is als je in de rouw bent en het heel druk hebt.
Aan Claudia merk ik het ook goed, het kind is bij tijd en wijle gewoon totaal moe in alle opzichten.

Nu komt de Kerst er aan. De eerste zonder Inge voor Claudia en mij. Tweede Kerstdag wil ze bij mij zijn, en eerste Kerstdag wil mijn eigen dochter bij mij zijn. Het is denk ik goed zo, ergens is er iets goeds hoop ik.

Donderdag de 24e t/m zondag de 27e: 's Middags om half één stopten we met werken op het bedrijf, en we hadden een week vrij in het vooruitzicht! Op één of andere manier leefde ik daar echt naar toe, het is een hectisch jaar geweest.

Op eerste Kerstdag kwam dochter Langbroek bij haar vadertje, en ze had besloten dat ze kon koken en degene zou zijn die ging koken. Op tweede Kerstdag had geërfde dochter Claudia besloten bij die oude kerel te zijn, en dat het haar beurt was een kerstmaaltijd te maken.